Ég sit á Stofunni og hlusta á niðinn af samtölunum í kring um mig. Íslenskar unglingsstelpur spila Harry Potter borðspil og velta fyrir sér enska orðinu yfir „vitsugur“. Fyrir framan mig sitja mæðgin í djúpum samræðum á tungumáli sem hljómar indverskt.

„Umferðarljós úti á Hafnarfjarðarvegi“ : Svo hljóðar fyrirsögn tilkynningar sem birtist á fréttavefnum Vísi þann 17. febrúar 2016.[1] Það fyrsta sem íslenskur málnotandi ætti að spyrja sig eftir að lesa þessa fyrirsögn er vitaskuld: hvar ættu umferðarljós að vera ef ekki úti? Auðvitað munu flestir átta sig á merkingunni tiltölulega fljótt, í það minnsta þegar segir skömmu síðar að lögreglan beini þeim tilmælum til vegfarenda að fara gætilega.

Ég ferðaðist til Rómar í síðasta mánuði og tók eftir að á Fiumicino-flugvelli í Róm eru öll upplýsingaskilti með ítölsku í forgrunni og á eftir henni fylgir sami texti á ensku. Á Keflavíkurflugvelli eru aftur á móti upplýsingaskiltin með enskuna í forgrunni. Þetta stakk mig. Ætti ekki íslenskan að vera í forgrunni á upplýsingaskiltum á íslenskum flugvelli?

Nútíminn er trunta. Í stafrænum alþjóðavæddum gerviheimi alast börn upp án umsjár, eftirlits og aðhalds. Alast þar upp við annað tungumál sem öllu tröllríður. Enskunni. Þó hún geti vissulega státað sig af því að hafa mestan fjölda orða allra þekktra tungumála og beri með sér vissan alþjóðakeim vörumerkis - eins og Kóka kóla lógóið eða jólasveinninn - þá er enskan einmitt aðeins það; eitt tungumál.

„Rétt mál er það sem er í samræmi við málvenju, rangt er það sem brýtur í bága við málvenju“ (Eiríkur Rögnvaldsson, 2015). Svona hljóðar ein skilgreining á réttu máli og röngu sem Eiríkur Rögnvaldsson ræðir í pistli sínum „Að breyta fjalli staðli“. Skilgreiningin var sett fram af nefnd sem var skipuð til að gera tillögur um málvöndun og framburðarkennslu í grunnskólum.